Potosí´s zilver en Sucres dino tracks!

Een trip door Bolivia is niet compleet zonder te stoppen in Potosí. De hoogste stad in de wereld (4090m hoogte) en in de koloniale tijd beroemd om zijn zilver uit de heuvel, Cerro Rico, en toen de grootste en rijkste stad van de westelijke hemisfeer!

Het bezoek aan de muntslagerij van Potosí (Casa real de la Moneda) gaf ons door het verhaal van de gids/historicus en schrijver in spé een goed perspectief van de geschiedenis. Nadat het zilver uit de mijnen was gehaald en verwerkt tot zilveren staven, werd dit zilver door een ingenieus apparaat (aangedreven door ezels) tot dunne plaatjes geperst. Deze werden vervolgens met andere apparaten met de hand tot munten geslagen. Later in de industriële revolutie werd gebruik gemaakt van stoomaangedreven apparaten en weer later door middel van elektriciteit. Alle apparaten staan nog in originele staat uitgestald. Bij de onafhankelijkheid in 1825 is de Koninklijke Munt leeggeroofd: geen enkele gouden munt is hier teruggevonden en slechts 8 zilveren munten met hoogste waarde, zijn nog in het museum te bezichtigen). Nu worden alle munten uit het buitenland betrokken.

Een bezoek aan één van de mijnen in Potosí behoort ook tot de highlights en je hebt 2 opties. De eerste optie is om behoorlijk diep de mijn in te gaan, onderweg genietend van giftige gassen, voorbijrazende karretjes, temepraturen van 45 graden en passages waarbij je moet kruipen. De tweede optie is er eentje waarbij je op een veiliger niveau blijft en dus geen giftige gassen inademt. De verhalen van anderen gehoord hebbende over de eerste tour (mooi, maar nooit meer) en eigenlijk geen giftige gassen in te willen ademen, besloten we om de softe tour te doen (deze tour vertrekt drie keer per dag vanaf de kathedraal).
Het bleek gebruikelijk om wat voor de mijnwerkers mee te nemen en dus kochten we voordat we de mijn in gingen wat cadeau´s (water, coca bladeren en ach, waarom ook niet, wat dynamiet). Met als gids een ex-mijnwerker (maar liefst 12 jaar in de mijnen gewerkt!) zijn we vervolgens met laarzen, helmen (safety first) en een poncho de mijn ingegaan. En al snel vonden we het toch avontuurlijker dan we hadden gedacht: één en al modder, vaak aan de kant moeten voor karretjes, regelmatig bukken, mijnwerkers die aan het beitelen waren en niet zichtbare maar wel duidelijk hoorbare explosies! Op een gegeven moment rook je toch duidelijk die giftige gassen, de gang uit dus!
De meeste grote aderen van zilver zijn in de koloniale tijd al uitgehakt. In die tijd lag het zilver zo ongeveer aan de oppervlakte. Indigena´s werden verplicht om in de mijnen te werken. Hierbij zijn velen door het zware werk, ongelukken en de giftige gassen omgekomen. Een groot misverstand uit deze tijd is dat ook slaven uit Afrika werden verplicht te werken in de mijnen. Van een historicus hebben we vernomen dat dit niet het geval was aangezien zij niet goed tegen het koude klimaat konden. Zij werden wel in de smeltovens van de muntslagerij ingezet, waar de temperatuur weer heel hoog was.

Na eerst nog achterna gezeten te zijn door een valse hond (midden in de stad, in het stille steegje ´van de 7 bochten´) waarbij Simon op de grond viel (flinke, blauwe plek aan overgehouden) en maar net de hond van zich af kon trappen (Inge had het al op een lopen gezet), hebben we in de namiddag een taxi genomen naar Sucre! Slechts 2 1/2 uur rijden en maar 10 bolivianos goedkoper dan de bus! In Sucre bleek het hoogseizoen wel aan de gang te zijn en hadden we na 4 hotels te hebben bezocht uiteindelijk plek in Hostal los Pinos! Soort van oké kamer maar beetje vreemd personeel en de veringen kwamen uit het matras!

Sucre, officiële hoofdstad van Bolivia, is een oude, koloniale stad met mooie straatjes en enkele leuke tentjes. Eén van die tentjes is Joyride: gerund door een Nederlander met kroketten, Bossche bollen en bitterballen op de menukaart! Zó lekker dat we er een keer of vier hebben gegeten: echt een aanrader (www.joyridebol.com)!

Naast de gebruikelijke highlights en de markt in Tarabuco (niet zo groot als de markten in Ecuador) ook dé Dino tracks bezocht. In 1994 is namelijk menig jongensdroom uitgekomen door de ontdekking van ´s werelds grootste site met echte Dino tracks, vlakbij Sucre! Er zijn behoorlijk wat tracks van verschillende soorten gevonden, maar de namen zijn we alweer allemaal vergeten! Hadden nog de Casa de la Libertad (waar de onafhankelijkheid in 1825 werd uitgeroepen) willen bezoeken maar die blijkt nu op maandag gesloten te zijn. Balen, want volgens de Lonely Planet is deze alle dagen geopend! Eerlijk gezegd zijn we deze reis niet erg tevreden over de Lonely Planet reisgidsen van zowel Ecuador, Peru als Bolivia aangezien ze niet echt up-to-date zijn! Sucre is trouwens qua klimaat veel aangenamer dan Uyuni en Potosí en dus konden de handschoenen en mutsen weer de rugak in!

Vanmiddag vertrekken we met de bus naar Samaipata (hadden liever willen vliegen maar er was geen plek meer) maar...eerst nog één keertje lekker eten bij Joyride!