Drie dagen in de kou!

Na nog even in het hotel onze reservering te hebben gecheckt voor na de tour, en snel een ontbijtje naar binnen te hebben gewerkt, toch echt, zij het laat in de ochtend, vertrokken naar de Salar de Uyuni. Samen met Leonardo, de bestuurder/gids, zijn vrouw en kokkin Barbara (dat ze een stel waren, kwamen we pas op de laatste dag te weten) en 2 andere stellen zaten we opeengepakt in een toen nog knalrode jeep! Sinds Cusco zijn we trouwens niet meer onder de 3000 meter geweest en ook hier verbleven we op grote hoogte!

Al snel bleek dat onze gids en zijn vrouw minder te vertellen hadden dan verwacht maar waren onze andere koppels (het ene stel kwam uit Ierland en van het andere paar was ook hij een Ier en zij Spaans) prima gezelschap! Na een bezoek aan het treinenkerkhof en het gehucht Colchani (dé plek waar meer dan 20.000 ton zout per jaar wordt verwerkt!) eindelijk de grootste zoutvlakte ter wereld, de Salar de Uyuni, opgereden (gelegen op 3653 meter hoogte). Leek wel een grote sneeuwvlakte, zo wit! Na het proeven van slechts een korreltje, constateerde Simon dat het toch echt om zout ging! Vervolgens naar een heus hotel (niet meer in gebruik) van zout gereden en dat zag er maar eigenaardig en vooral koud uit! Overigens viel het met het weer buiten wel mee: strak blauwe hemel en niet al te veel wind!

Daarna op weg gegegaan naar Isla de los Pescadores waarbij we onze gids de meest belachelijke vragen hebben gesteld om hem wakker te houden aangezien zijn vrouw het niet deed en hij gewoon met zijn kop op het stuur lag te pitten! Nu valt er op zo´n vlakte weinig te botsen, maar toch! Na heelhuids te zijn aangekomen bij het eiland van de Pescadores (zo genoemd omdat het de vorm van een vis heeft en vol met gigantisch, grote cactussen) bleek dat je alleen naar het toilet aldaar mocht als je een kaartje kocht voor de Mirador op het eiland. Nou is 10 bolivianos niet veel voor zo´n kaartje (slecht 1 euro) maar als je niet naar de mirador wilt, dan slaat het hele concept natuurlijk nergens op! Uiteindelijk hebben we met een kleine leugen een ´wc-ticket´ kunnen kopen voor 2 bolivianos door hen te overtuigen dat Simon zo´n last van zijn benen had, dat hij onmogelijk naar de Mirador kon klimmen??!! Toen we een stukje om het eiland wilden lopen, werden we teruggefloten, ook hier moest je een kaartje voor kopen. Beetje onzin, maar goed, toch maar netjes teruggekeerd en vervolgens in het zonnetje genoten van een lekkere lunch!

Na de lunch weer op pad gegaan en tegen de avond, inmiddels de Salar de Uyuni verlaten, in San Juan aangekomen, onze slaapplek. Hier bleek het Spaans-Ierse koppel niet helemaal blij met alle 1-persoonsbedden, hen was namelijk verteld dat ze in 2-persoonsbedden zouden slapen. Nu vonden wij dit niet zo´n ramp aangezien we allang blij waren dat het echte bedden waren (verhalen gehoord van reizigers die op een matje van stro of een stenen geval moesten slapen). Binnen no-time had Leonardo echter een andere, veel betere plek, geregeld mét 2-persoonsbedden: ons hoorde je niet klagen! Douchen zat er wel weer niet in tijdens deze trip maar dat wil je ook helemaal niet met die kou! Ook het avondeten bleek prima en na een warme kop thee, redelijk op tijd ons bed ingedoken (het licht gaat gewoon om 21.00 uur uit!).

Tweede dag alweer vroeg vertrokken en ons lopen verbazen over het landschap: zo indrukwekkend mooi, met geen foto vast te leggen! En wat een stofzand; de jeep was al snel niet zo rood meer en wij waren weer aan het zandhappen... Vulkaan Ollagüe in de verte zien liggen (ligt half op de grens met Chili) en zoals alle toeristen plaatjes lopen schieten bij de Arbol de Piedra! Naast een aantal prachtige laguna´s met flamingo´s ook heel wat vicuña´s gezien (wilde lama variant) en de Andesvos. Hadden gehoopt nog een viscacha (mengeling van een konijn en eekhoorn) te spotten maar dat is, ondanks heel wat getuur en gespeur, helaas niet meer gelukt! Vandaag bleek ook de wind wat meer aanwezig en dat maakte het heel wat graden kouder! Alleen in de jeep was het nog soort van aangenaam!

In de namiddag aangekomen bij laguna Colorada (een meer met rood water, veroorzaakt door plankton en algen) en de ingang van het Nationale Reservaat de Fauna Andina Eduardo Avaroa. Vlakbij het meer lag onze tweede overnachtingsplek, waar we met z´n allen op één kamer moesten! Voor ons geen probleem maar de rest moest even slikken aangezien ze nog niet eerder met anderen op een kamer hadden gelegen! Ondanks dat het steenkoud was in de slaapkamer, had het ´eetgedeelte´ een kacheltje: wat een genot een beetje vuur kan zijn!

De laatste dag echt vroeg uit de veren gemoeten omdat één stel nog verder zou reizen naar Chili. Daardoor half in het donker aangekomen bij Sol de Manaña en het geiserbasin en dus helaas niet echt goede foto´s kunnen maken. Hadden echter ook geen zin om hier lang te blijven, het was hier stervenskoud! Dan maar opwarmen in het thermaal bad van Polques. Althans, Simon dan, mij niet gezien! Het water was lekker warm, dat wel, maar de buitenlucht was zó koud...alleen de voeten waren meer dan voldoende! Na deze warmte en een ontbijtje nog een bezoek gebracht aan laguna verde (groen ivm hoge concentraties aan lood, arsenicum, calcium, sulfaat) en laguna blanca (wit ivm het ijs) en vervolgens afscheid genomen van ons Spaans-Ierse koppel. Daarna volgde een lange rit terug naar Uyuni met slechts onderweg een stop om te lunchen en de Valle de Rocas te bezoeken. Leonardo kon weer niet zijn ogen open houden (het is ook een lange rit en ze werken non-stop) dus hadden wij er weer een dagtaak aan om Leonardo wakker te houden! Vandaag, in de verte, ook nog wat Zuidamerikaanse struisvogels gespot, hier ñandú genoemd.

Veilig en wel ´s avonds in Uyuni teruggekeerd en na een heerlijke pizza te hebben gegeten in Minuteman-Pizza bleek hotel Avenida ineens niet meer op de hoogte van onze reserveringen (het Ierse stel had hier ook een reservering). Er was zogenaamd niemand vertrokken de afgelopen 3 dagen. Ja doei, niemand blijft 3 dagen hangen in Uyuni! Hoorden daar van een jongen dat hij net was aangekomen en gewoon een kamer had gekregen. Het hebben van een reservering zegt dus niets en liegen kunnen ze in dit hotel als de beste! Simon schoot een beetje uit z´n slof en werd vervolgens uitgescholden door de 2 vrouwtjes voor ´gringo abusivo´ en of hij wel wist dat wij in hún land waren! Spullen uiteindelijk maar gepakt en naar het vlakbij gelegen hotel Julia gegaan! Bleek een geweldig en stuk warmer hotel met de beste douche tot nu toe!

Na een prima nacht ´s ochtends de bus gepakt naar Potosí, slechts 6 uur maar over een hobbel-de-bobbel-weg...weer zandhappen dus!