Inca trail: ploeteren en afzien maar....GEWELDIG!

Eén van de letterlijke en figuurlijke hoogtepunten (4200 meter) van onze reis zou de Inca Trail worden. Er lopen meerdere trails (zoals de makkelijkere, commerciële route) naar de heilige stad Machu Picchu maar ´onze route´ van 4 dagen ging via de heilige Trail! De Inca´s geloofden in drie werelden: het verleden, het heden en de spirituele wereld. Om dicht bij deze laatste wereld te komen, moest je je zo dicht mogelijk bij de hemel en Inti, de god van de zon, begeven. Machu Picchu ligt daarom zo hoog!

De avond voor onze Inca Trail hebben we nog een korte briefing gehad van SAS Travel, waar we onze trip hadden geboekt(www.sastravelperu.com). In 20 minuten werden we voorgesteld aan onze gidsen, Leo en José, en kregen we nog wat belangrijke dingen uitgelegd. Ook ontvingen we een grote tas om onze extra bagage van 9 kilo in te doen en de zeer dunne matrasjes die we van SAS hebben gehuurd. Slaapzakken hadden we zelf al 3 maanden lopen meezeulen!

De volgende ochtend vroeg met de bus vertrokken vanuit Cusco, door de heilige vallei, naar Ollantaytambo. Hier nog even snel ontbeten en vervolgens bracht de bus ons naar kilometerpaal 82 waar we de porters ontmoetten, die onze extra 9 kilo aan bagage zouden dragen. Hier besloten om geen bamboe wandelstokken te kopen (slechts 3,50 sol, iets meer dan een dollar) aangezien we deze tijdens eerdere hikes als ondingen hebben ervaren!

Na de verplichte, administratieve handelingen aan het begin van de Trail dan eindelijk begonnen met lopen. Gelukkig is een goed begin, het halve werk dus namen we eerst een hangbrug (vindt Inge altijd heel fijn) van 40 meter over de Urubamba rivier, kwamen de muskietjes ons aan de overkant van deze rivier tegemoet, bleek de zon hard zijn best te doen en was het eerste kwartier al meteen zwaarder dan we hadden gedacht. Maar daarna bleek het een prima wandeling, langs kleine hutjes, Inca ruïnes en prachtige natuur!

Aangekomen bij onze lunchplek, bleek al snel hoe erg we verwend zouden worden. De porters (die in een heel wat rapper tempo de Trail lopen met zo´n 25 kilo op hun rug en daarvoor slechts een hongerloontje krijgen) hadden al een grote tent opgezet waarin we een heerlijke lunch geserveerd kregen (3 gangen). Denk maar niet dat we één kilo zijn kwijtgeraakt tijdens de Trail, haha, want de maaltijden tijdens deze trip waren de beste tot nu toe! Ongelooflijk dat de kok in dergelijke omstandigheden dit soort maaltijden kan bereiden! Vervolgens verder gelopen en onderweg nog wat kindersnoetjes aan het lachen weten te krijgen door ballonnen en plakplaatjes uit te delen. Op onze campsite bleken de tentjes (prima kwaliteit) ook alweer klaar te staan (heerlijk dat we dat niet zelf hoefden te doen)! Naast 3 maaltijden per dag bleken we ook de nodige snackmomenten te hebben, en met name de zelfgemaakte popcorn was erg in trek. Nogmaals, we zijn géén kilo kwijt!

Na een mindere nacht (koud en door een lichte helling tegen het tentdoek aangeplakt) werden we gewekt met een: ¨Goede morgen, lust u een kopje thee?¨ De cocathee (ja, met echte cocabladeren en goed tegen met name de hoogte) maakte plaats voor kamillethee omdat we van de cocathee last van onze magen kregen! Dag 2 zou een zware dag worden aangezien Dead Woman´s Pass op het programma stond (als je met een scheef oog kijkt, zie je in de formatie van de bergen een vrouw op haar rug liggen). Met andere woorden: klimmen geblazen! Na elke 100 meter moest er haast wel gestopt om weer op adem te komen! Maar, na veel gepuf, dam toch eindelijk aangekomen op het hoogste punt van onze Trail: 4200 meter hoogte! Na dit moment te hebben vastgelegd in een groepsfoto (we hadden echt een supergroep: 13 man, uit Engeland, Ierland en USA) begon het dalen... Als het aan Inge lag, zouden we alleen maar klimmen: wat een hel om via ongelijke en veel te hoge treden te moeten dalen, funest voor je knieën! Bij de campsite vielen de meesten dan ook half dood neer! Na weer prima te hebben gegeten, dook iedereen redelijk op tijd zijn nest in, met een kruikje! Aangezien deze nacht nog kouder zou worden, werden onze waterflessen gevuld met kokend, heet water: wat een luxe! Geen luxe waren de smerige wc´s (met name hurktoiletten) en jezelf wassen behoorde ook niet echt tot de mogelijkheden! Ach, wat maakt het uit...

Na wederom tegen het tentdoek aan te zijn gegleden en het toch nog koud te hebben gehad, werden we opnieuw gewekt met een heerlijk kopje warme thee! Na een ontbijtje weer begonnen met klimmen en eerlijk gezegd vonden wij deze dag net zo zwaar of misschien nog wel zwaarder dan de dag ervoor. Bovendien werkte het weer niet zo mee: mistig en regenachtig. De ruïnes van Runkuracay bezocht en vervolgens doorgeklommen naar de ruïnes van Sayamarca (deze plek gaf een goed beeld van rituele baden, ingenieus watermanagement en hun typisch bouwtechnieken). Door de mist helaas dus weinig kunnen aanschouwen van wat normaal een ´unforgettable´ uitzicht zou moeten zijn! Na de derde en laatste pas (4000 meter) de ruïnes van Puyupatamarca (stad boven de wolken) bezocht en daarna moesten we er weer aan geloven: 2 uur via steile, smalle, treden afdalen! Na een lange dag eindelijk de campsite binnen gestrompeld! Pffff, wat een dag! Na ons te goed hebben gedaan aan popcorn en warme thee, kon je nog de ruïnes van Huiñay Huayna bekijken. Omdat het al zo laat was, werkte het licht niet echt mee dus deze ruïnes laten schieten en gekozen voor een warme douche (ja, eindelijk een campsite met warm water en douches), samen met 4 man tegelijk! Na het eten een kleine dankceremonie voor de porters (petje af!) en de kok gehouden en vroeg naar bed gegaan! De knieën waren zo pijnlijk dat korm gaan niet echt lukte: een toiletgang van Inge duurde dan ook zowat 20 minuten!

Ibuprofen doet wonderen en zo konden we de volgende dag er weer fris tegen aan. En al vroeg zelfs, om 4 uur moesten we onze tent weer uit. De poorten van het park zouden pas om half zes opengaan, maar om niet achteraan in de rij te komen staan, stonden we dus al om 5 uur te wachten! Daarna een uur lang met hoofdlamp in het donker gelopen, met afgronden aan de ene kant (maar goed dat je niet goed zag in het donker) en jungle aan de andere kant. Na een flinke klim bij de zogenoemde Sungate (Inti Punku) aangekomen waar we eindelijk (in de verte) zagen waar we het allemaal voor deden: de Machu Picchu! In één woord geweldig! Het duurde nog 40 minuten voordat we echt bij het complex waren en daar bleken helaas al mensen in de ruïnes te zijn (de site gaat blijkbaar al om 06.00 uur open, maar niks geploeter, gewoon met de trein gekomen) dus foto`s compleet zonder mensen hebben we niet kunnen nemen. Maar dan nog, we hadden het gehaald!!! Na anderhalf uur met de gidsen door de ruïnes te hebben gesjokt vervolgens zelf nog wat lopen slenteren door deze nog niet eens zo oude ruïnes (1200 tot 1400 na Chr.) en daarna zat het er alweer op. Na een lunch in Aguas Calientes, de trein (niks boemeltreintje, tegenwoordig gaat er een peperdure toeristentrein, die zelfs verplicht is!) gepakt naar Ollantaytambo en hier weer in de bus gestapt naar Cusco, waar we rond een uur of 8 aankwamen.

Achteraf gezien is deze Inca Trail voorbij gevlogen maar was het absoluut de moeite waard...