Latacunga, ´Quilotoa Loop´, Saquisili, Cotopaxi
Door: Simon en Inge
Blijf op de hoogte en volg Simon en Inge
01 Juni 2006 | Ecuador, Latacunga
Hier weer eens een bericht van ons uit het verre Ecuador en omdat we zoveel te vertellen hebben doen we er maar meteen drie!
Na de Galapagos nog een laatste nacht doorgebracht in ons vertrouwde hostel (dit keer ons verwend met een 2-persoons kamer) en de volgende ochtend nog even snel twee cd-tjes laten branden van de foto´s van de Galapagos aangezien we in 8 dagen tijd een gehele memorycard hebben volgeschoten!
Aan het begin van de middag een bus gepakt naar Latacunga, waar op zich niet zoveel te beleven is, maar dit stadje is de perfecte uitvalsbasis voor een bezoek aan prachtig gelegen dorpjes als Quilotoa, de markt van Saquisili en dé Cotopaxi! Oké hotelletje (hotel Cotopaxi) gevonden waar ze de boel aan het renoveren waren: helaas geen korting kunnen regelen (en eerlijk gezegd hadden we er ook niet zoveel last van)!
Voor de dag erna een prijzig tochtje geboekt bij Tovar Expeditions om de gehele ´Quilotoa Loop´ te kunnen afleggen. Dit is een tocht van ongeveer 200 kilometer (voor een groot gedeelte op slechte, onverharde wegen) en de moeite waard vanwege de spectaculaire omgeving en de vele Indigenas dorpjes! Het is absoluut aan te raden om op eigen houtje deze tocht met openbaar vervoer te maken maar aangezien er maar 1 bus per dag vertrekt uit de verschillende dorpjes, heb je hier zeker een week voor nodig. Tja, dat vonden we een beetje te lang dus dan maar via de snelle manier...
Met Javier, onze chauffeur/gids op tijd vertrokken en via de eerste dorpjes van de ´Loop´ na ongeveer 2 uur aangekomen (de weg was hier nog prima) in het kleine Indigena dorpje Quilotoa (er is hier nog altijd geen water). Dit dorpje ligt zowat tegen het kratermeer van Quilotoa aan (3854 meter hoog) en dat betekende dus dikke truien en handschoenen dragen! Na kennis te hebben gemaakt met onze Indigena gids Jorge, nog wat mooie plaatjes van het meer geschoten, en toen begonnen aan onze wandeling van 4 1/2 uur van Quilotoa naar Chugchilan! Prachtig mooi, maar pittig ivm het dalen, klimmen en de hoogte! Overigens hebben we nauwelijks last van de hoogte: geen hoofdpijn, misselijkheid of wat dan ook! We slapen alleen wat minder goed en je bent sneller buiten adem...
Jorge bleek niet erg spraakzaam maar een prima gids! Hij begeleidde ons via allerlei paadjes door het geweldige landschap al bleken de paadjes al snel geen paadjes meer! Jorge had een mooiere route bedacht, dwars over de paramo (hoog gelegen graslanden) die ´slechts´ een beetje moeilijker was... Bleek dus veel pittiger en halverwege bleek door een landverschuiving het ´pad´ verdwenen en ging het 2 1/2 meter lager weer verder. Geen punt, Jorge gleed gewoon langs de steile rotswand naar beneden en verwachtte van ons hetzelfde! Ja, doei!!! Maar ja, wat doe je als je 2 1/2 uur teruglopen ook niet zitten? Juist, naar beneden glijden en vertrouwen op een goede afloop... Ging niet helemaal lekker, je kon je amper aan de rotsen vasthouden en ik (Inge) hing half aan de rots met Jorge onder me die m´n voeten vast had! Heb wel tig keer geroepen, half hangend dat ik ging vallen en dat ik niet durfde... Uiteindelijk, vraag niet hoe, toch beneden terecht gekomen maar wel handen open (ook die van Jorge door mijn schoenen) en met benen die niet meer konden stoppen met trillen. Dit dus nooit meer! Simon gleed wat eleganter naar beneden maar ook die had zijn elleboog open en kleren uiteraard ook keismerig!
De tocht was sowieso al een beproeving vanwege de vele honden (en later paarden, ook favoriete dieren van Inge maar niet heus) onderweg! Jorge floot geregeld een deuntje en al snel hadden we door dat hij dit deed om te zien of er honden in de buurt waren. Zodra hij z´n ´soort van zweepje´ pakte, wisten we genoeg! Opletten geblazen... Zijn echt wel dierenvrienden maar hij had ´m van ons zo vaak als nodig mogen gebruiken (overigens niet gebeurd). Bij één hutje werden we zowat aangevallen door 6 van die klotebeesten en Inge had het niet meer: waarom deden we deze toch ook al weer? Ondanks het gezweet en gepuf na telkens weer een hond te hebben overleefd, toch nog wel genoten van de trip, hoor (Simon wel meer dan Inge, haha)!
Aangekomen in Chugchilan, genoten van een óke lunch en na afscheid te hebben genomen van Jorge (hem nog wat extra dollars gegeven, moest de hele weg te voet weer terug naar Quilotoa) weer in de jeep gestapt bij Javier (had de tocht van Quilotoa naar Chugchilan met de auto afgelegd) om de rest van de ´Loop´ af te leggen. Prima tocht en echt een aanrader(muv de honden)!
Op donderdagen vindt in Saquisili dé markt van de omgeving plaats en deze wilden niet missen. Net als in Otavalo, was ook hier de veemarkt een hele happening: koeien, schapen, geiten, zelfs lama´s! Vooral de gillende biggen en varkens maken het gebeuren compleet! Tegen het einde van de markt worden de niet verkochte dieren weer ingeladen in de pickups en dat is een heel karwei: varkens van honderden kilo´s, nauwelijks te tillen met 5 man, tone hevig verzet en vaak zijn er meerdere pogingen nodig om zo´n beest in de toch al overvolle bak te duwen! Schapen en kippen worden ook in de laadbak van de bus vervoerd of gewoon op het dak! Na de veemarkt nog wat kraampjes op de verschillende plaza´s bezocht en redelijk op tijd weer richting Latacunga gereden.
De volgende dag de Cotopaxi bezocht: de hoogste actieve (niet zo actief, hoor) vulkaan van de wereld en maar liefst 5897 meter hoog. Toch maar niet besloten om de 2-daagse klim naar de top te boeken, zoveel klimervaring hebben we nou ook weer niet. Dus, tot de parkeerplaats gegaan (4500 meter) waar het stevig waaide en behoorlijk mistig was: geen goede dag dus om de top te kunnen bewonderen. Vervolgens naar de ´refugio´ ofwel schuilhut geklommen, slechts 300 meter hoger maar daar doe je dus wel 45 minuten á 1 uur over! Je moet geregeld stoppen om op adem te komen vanwege de hoogte. In de ´refugio´ een heerlijke warme kop chocolademelk gedronken. En... Inge daarna nog een kop... en nog een kop, terwijl Simon met de gids (gids was eigenlijk helemaal niet nodig, kun je makkelijk op eigen houtje doen) naar de sneeuw klom. Ivm lawinegevaar en de krachtige wind, zag Inge dit niet zo zitten!
In de kou daarna weer naar beneden ´gegleden´ en na een tochtje met de jeep nog even een bezoek gebracht aan het meertje Limpiopungo en het in het Nationale Park Cotopaxi gelegen, museumpje. Lekker in de buitenlucht geluncht, Marcelo (chauffeur en eigenaar van travelbureautje) had broodjes geregeld met cola, wat fruit en zelfgemaakte popcorn: wat wil je nog meer? Uhhh, een goed uitzicht op de Cotopaxi misschien!?!? Nou, dat kregen we...
Ten slotte nog Hosteria Cienega bezocht, gewoon om te blieken want dit hotel lag veel te ver boven ons budget!
Laat in de middag de bus gepakt naar Baños waarover in het volgende verhaal meer...
Tot zo,
Simon en Inge
Na de Galapagos nog een laatste nacht doorgebracht in ons vertrouwde hostel (dit keer ons verwend met een 2-persoons kamer) en de volgende ochtend nog even snel twee cd-tjes laten branden van de foto´s van de Galapagos aangezien we in 8 dagen tijd een gehele memorycard hebben volgeschoten!
Aan het begin van de middag een bus gepakt naar Latacunga, waar op zich niet zoveel te beleven is, maar dit stadje is de perfecte uitvalsbasis voor een bezoek aan prachtig gelegen dorpjes als Quilotoa, de markt van Saquisili en dé Cotopaxi! Oké hotelletje (hotel Cotopaxi) gevonden waar ze de boel aan het renoveren waren: helaas geen korting kunnen regelen (en eerlijk gezegd hadden we er ook niet zoveel last van)!
Voor de dag erna een prijzig tochtje geboekt bij Tovar Expeditions om de gehele ´Quilotoa Loop´ te kunnen afleggen. Dit is een tocht van ongeveer 200 kilometer (voor een groot gedeelte op slechte, onverharde wegen) en de moeite waard vanwege de spectaculaire omgeving en de vele Indigenas dorpjes! Het is absoluut aan te raden om op eigen houtje deze tocht met openbaar vervoer te maken maar aangezien er maar 1 bus per dag vertrekt uit de verschillende dorpjes, heb je hier zeker een week voor nodig. Tja, dat vonden we een beetje te lang dus dan maar via de snelle manier...
Met Javier, onze chauffeur/gids op tijd vertrokken en via de eerste dorpjes van de ´Loop´ na ongeveer 2 uur aangekomen (de weg was hier nog prima) in het kleine Indigena dorpje Quilotoa (er is hier nog altijd geen water). Dit dorpje ligt zowat tegen het kratermeer van Quilotoa aan (3854 meter hoog) en dat betekende dus dikke truien en handschoenen dragen! Na kennis te hebben gemaakt met onze Indigena gids Jorge, nog wat mooie plaatjes van het meer geschoten, en toen begonnen aan onze wandeling van 4 1/2 uur van Quilotoa naar Chugchilan! Prachtig mooi, maar pittig ivm het dalen, klimmen en de hoogte! Overigens hebben we nauwelijks last van de hoogte: geen hoofdpijn, misselijkheid of wat dan ook! We slapen alleen wat minder goed en je bent sneller buiten adem...
Jorge bleek niet erg spraakzaam maar een prima gids! Hij begeleidde ons via allerlei paadjes door het geweldige landschap al bleken de paadjes al snel geen paadjes meer! Jorge had een mooiere route bedacht, dwars over de paramo (hoog gelegen graslanden) die ´slechts´ een beetje moeilijker was... Bleek dus veel pittiger en halverwege bleek door een landverschuiving het ´pad´ verdwenen en ging het 2 1/2 meter lager weer verder. Geen punt, Jorge gleed gewoon langs de steile rotswand naar beneden en verwachtte van ons hetzelfde! Ja, doei!!! Maar ja, wat doe je als je 2 1/2 uur teruglopen ook niet zitten? Juist, naar beneden glijden en vertrouwen op een goede afloop... Ging niet helemaal lekker, je kon je amper aan de rotsen vasthouden en ik (Inge) hing half aan de rots met Jorge onder me die m´n voeten vast had! Heb wel tig keer geroepen, half hangend dat ik ging vallen en dat ik niet durfde... Uiteindelijk, vraag niet hoe, toch beneden terecht gekomen maar wel handen open (ook die van Jorge door mijn schoenen) en met benen die niet meer konden stoppen met trillen. Dit dus nooit meer! Simon gleed wat eleganter naar beneden maar ook die had zijn elleboog open en kleren uiteraard ook keismerig!
De tocht was sowieso al een beproeving vanwege de vele honden (en later paarden, ook favoriete dieren van Inge maar niet heus) onderweg! Jorge floot geregeld een deuntje en al snel hadden we door dat hij dit deed om te zien of er honden in de buurt waren. Zodra hij z´n ´soort van zweepje´ pakte, wisten we genoeg! Opletten geblazen... Zijn echt wel dierenvrienden maar hij had ´m van ons zo vaak als nodig mogen gebruiken (overigens niet gebeurd). Bij één hutje werden we zowat aangevallen door 6 van die klotebeesten en Inge had het niet meer: waarom deden we deze toch ook al weer? Ondanks het gezweet en gepuf na telkens weer een hond te hebben overleefd, toch nog wel genoten van de trip, hoor (Simon wel meer dan Inge, haha)!
Aangekomen in Chugchilan, genoten van een óke lunch en na afscheid te hebben genomen van Jorge (hem nog wat extra dollars gegeven, moest de hele weg te voet weer terug naar Quilotoa) weer in de jeep gestapt bij Javier (had de tocht van Quilotoa naar Chugchilan met de auto afgelegd) om de rest van de ´Loop´ af te leggen. Prima tocht en echt een aanrader(muv de honden)!
Op donderdagen vindt in Saquisili dé markt van de omgeving plaats en deze wilden niet missen. Net als in Otavalo, was ook hier de veemarkt een hele happening: koeien, schapen, geiten, zelfs lama´s! Vooral de gillende biggen en varkens maken het gebeuren compleet! Tegen het einde van de markt worden de niet verkochte dieren weer ingeladen in de pickups en dat is een heel karwei: varkens van honderden kilo´s, nauwelijks te tillen met 5 man, tone hevig verzet en vaak zijn er meerdere pogingen nodig om zo´n beest in de toch al overvolle bak te duwen! Schapen en kippen worden ook in de laadbak van de bus vervoerd of gewoon op het dak! Na de veemarkt nog wat kraampjes op de verschillende plaza´s bezocht en redelijk op tijd weer richting Latacunga gereden.
De volgende dag de Cotopaxi bezocht: de hoogste actieve (niet zo actief, hoor) vulkaan van de wereld en maar liefst 5897 meter hoog. Toch maar niet besloten om de 2-daagse klim naar de top te boeken, zoveel klimervaring hebben we nou ook weer niet. Dus, tot de parkeerplaats gegaan (4500 meter) waar het stevig waaide en behoorlijk mistig was: geen goede dag dus om de top te kunnen bewonderen. Vervolgens naar de ´refugio´ ofwel schuilhut geklommen, slechts 300 meter hoger maar daar doe je dus wel 45 minuten á 1 uur over! Je moet geregeld stoppen om op adem te komen vanwege de hoogte. In de ´refugio´ een heerlijke warme kop chocolademelk gedronken. En... Inge daarna nog een kop... en nog een kop, terwijl Simon met de gids (gids was eigenlijk helemaal niet nodig, kun je makkelijk op eigen houtje doen) naar de sneeuw klom. Ivm lawinegevaar en de krachtige wind, zag Inge dit niet zo zitten!
In de kou daarna weer naar beneden ´gegleden´ en na een tochtje met de jeep nog even een bezoek gebracht aan het meertje Limpiopungo en het in het Nationale Park Cotopaxi gelegen, museumpje. Lekker in de buitenlucht geluncht, Marcelo (chauffeur en eigenaar van travelbureautje) had broodjes geregeld met cola, wat fruit en zelfgemaakte popcorn: wat wil je nog meer? Uhhh, een goed uitzicht op de Cotopaxi misschien!?!? Nou, dat kregen we...
Ten slotte nog Hosteria Cienega bezocht, gewoon om te blieken want dit hotel lag veel te ver boven ons budget!
Laat in de middag de bus gepakt naar Baños waarover in het volgende verhaal meer...
Tot zo,
Simon en Inge
-
06 Juni 2006 - 06:02
Steve Hustinx:
Inge en Simon,
geniet van jullie vakantie samen. Ik lees met heel veel plezier jullie verhalen en het is goed dat jullie zo een dagboekje bijhouden want dan heb je er thuis zelf ook nog plezier van. De foto's zien er fantastisch uit! Leuk om up-dates te ontvangen. Jullie ervaringen wijken zo af van de werkelijkheid hier in Europa. Verzamel veel positieve anker punten zodat je nogmaals terug kunt gaan in je eigen tijdscapsule ;-)
Groeten,
Steve Hustinx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
